Bezoek, plankton en... de zonsverduistering!!

Hoewel ik alles wat ik hier meemaak toch wel erg gaaf vind, waren de afgelopen weken toch wel extra bijzonder. Als allereerst zijn papa en Merel op bezoek gekomen! Vrijdag de 6e zijn ze hier geland op het vliegveld van Longyearbyen. Na een korte wandeling door het centrum (wat echt een hele korte wandeling is) hebben we gegeten bij de plaatselijke Thai en genoten van een iets te duur biertje. Helaas was het weer niet al te best, dus zijn we zaterdag ook maar in het dorp gebleven. We zijn naar het Svalbard Museum gegaan, dat in hetzelfde gebouw ligt als de universiteit, waar ik ze een korte rondleiding heb gegeven.
Zondag zouden we in de ochtend een wandeling maken naar een bergtop hier in de buurt, maar helaas was het gaan sneeuwen waardoor het zicht erg slecht was. Papa en ik zijn toen naar een oude mijn gewandeld die aan de rand van het dorp op een helling ligt. Na een stevige toch kwamen we uiteindelijk boven aan, waar we tóch nog een beetje een mooi uitzicht hadden.
Aan het eind van de middag werden we bij het hotel opgepikt om een tochtje te maken met de hondenslee. Nadat we eerst dikke sneeuwscooterpakken kregen, zijn we naar het hondenkennel gereden waar de honden en sleeën klaar stonden. Na een kennismaking met de honden en een korte instructie, konden we zelf de honden aanspannen en waren we klaar om te gaan! De tocht leidde door het prachtige Todalen, waar je je totaal in the middle of nowhere waande en het door het ondergaan van de zon een prachtige blauwe kleur kreeg.
De volgende dag stond ’s ochtends de volgende activiteit op het programma: een wandeling en afdaling in een ijsgrot! Blijkbaar had ik me vergist hoe ver die ijsgrot was (sorry Merel!) en na 1,5 uur omhoog lopen met een geweldig uitzicht over Longyearbyen en Adventfjorden(het was inmiddels beter weer). Aangekomen bij de ijsgrot kregen we een helm op met een lampje en konden we ons door de nauwe opening naar binnen wringen. Binnen waren prachtige ijsformaties te zien en klommen we een stukje naar beneden en dronken we een kop koffie in de grot. Daarna gingen we weer terug naar buiten en gingen we weer terug naar de stad (en gek genoeg ging Merel bergafwaarts een stuk sneller). De rest van de dag waren we afgepeigerd en hebben we geluierd en niks meer gedaan.
De laatste dag van het bezoek stond een sneeuwscootertrip op het programma. We werden wederom bij het hotel opgepikt en na een korte veiligheidsinstructie kregen we dikke pakken aan en waren we klaar om te gaan! Merel zat bij mij achterop en één voor één reden we Longyearbyen uit. Helaas was de voorste bestuurder achter de gids een Chinees die volgens mij geen rijbewijs had en daarom maar gedaan heeft dat een bibliotheekkaart een rijbewijs was, want dat mens kon niet rijden. Na 5 minuten botste ze al bijna tegen de slee van de gids, kon ze haar scooter niet parkeren en reed ze bijna in op een tegemoet rijdende groep. Uiteindelijk werd ze van haar scooter gehaald en heeft ze de rest van de reis achterop gezeten bij de gids.
Na een tijdje kwamen we onderweg wat rendieren tegen. Nu heb ik er al best wat gezien hier, maar dit was de eerste keer dat ik mijn camera bij had met de goede lens. 5 minuten en 50 foto’s later ging ik weer terug naar de (enigszins ongeduldige) groep en reden we verder. Niet veel later kwamen we aan bij de bestemming (een bevroren delta) en hadden we een geweldig uitzicht over het fjord.
Op de terugweg begon het flink te sneeuwen en waaien, waardoor het uitzicht behoorlijk slecht werd, maar gelukkig kwamen we weer heelhuids terug in het dorp. Daar zijn we uit wezen eten als afsluiter en de volgende dag moesten we helaas weer afscheid nemen.

De week daarna was de week waar iedereen het semester naar uitkeek en/of voor vreesde: De zonsverduistering kwam eraan. Je merkte dat het langzaam steeds drukker werd en je zag duidelijk meer toeristen op straat. Woensdag werd ik behoorlijk verrast door een e-mail van de NOS dat ze mensen op Spitsbergen wilde interviewen in verband met de verduistering. Ik besloot om eraan mee te werken en twee dagen later hing ik ’s ochtends vroeg aan de telefoon om live op Radio 1 te zijn.
Ze waren erg geïnteresseerd in een project dat wij die week hadden gekregen: Zooplankton. Het dierlijke plankton migreert hier namelijk ’s nachts naar de bovenste waterlagen om te eten, maar gaat overdag naar diepere lagen om predatie te voorkomen. Onderzoekers zijn er nog niet helemaal over uit of dat door een intern mechanisme wordt geregeld of door het licht en de verduistering was het perfecte moment om dat uit te zoeken! Woensdag zijn we met een klein bootje het water opgegaan om apparatuur uit te zetten en monsters te nemen en het was de bedoeling om dat vrijdag ook te doen, maar helaas was de boot ’s nachts ingevroren. Dus zijn we maar met een groep biologen naar een mooie plek gegaan om de zonsverduistering te bekijken.
Dit was één van de meest bijzondere dingen die ik ooit heb meegemaakt. In het begin merk je er niet zoveel van, maar op een gegeven moment wordt het steeds donkerder op een vreemde manier. Terwijl de maan een steeds groter deel van de zon bedekte werd het sneller donkerder totdat de zon volledig bedekt was. In de pikzwarte lucht hing een zwarte bol, met eromheen een prachtige witte aurora. Het is misschien wel het mooiste wat ik ooit in de natuur heb gezien.
Te snel schoof de maan weg en was de zon weer zichtbaar en ging iedereen bewonderd weer terug naar huis.
Thuis aangekomen zette ik snel mijn laptop aan voor een Skype-interview met de NOS op 3 (link staat onderaan) en keek nog een keer naar de foto’s in een poging om te bevatten wat ik zojuist allemaal had meegemaakt.

De volgende ochtend moest ik weer naar beneden want we konden de apparatuur weer ophalen. Omdat er nog wat ijs lag in het fjord, konden we niet met de gewone boot gaan, maar gingen we met een ijsbreker van de Noorse kustwacht het water op. Dat ging allemaal prima en we kregen ook nog de kans om met een net nog wat monsters te nemen.
’s Maandags gingen we in het lab de monsters uitwerken (300 individuen krill opmeten per persoon) en kregen we de resultaten van de metingen te zien. Deze waren erg interessant, aangezien er duidelijk een reactie was te zien tijdens de verduistering. We zijn nog bezig om alles goed uit te werken, maar het belooft zeker iets bijzonders te worden!

Ondertussen worden de dagen heel snel langer. Het is nu ’s nachts zelfs niet echt meer donker, eerder een vage schemering. Het is heel raar als je je bedenkt dat het nog geen maand geleden is dat de zon voor het eerst in het dal scheen.
Afgelopen vrijdag is de paasvakantie begonnen. Ik heb nog geen concrete plannen, behalve inhalen op de studie. Na de vakantie wordt het erg druk: een excursie om ijsmonsters te nemen, een trip naar een mijn en een satellietstation en 2 dagen naar Barentsburg, een Russisch dorp 50 km hier vandaan staan allemaal gepland in 3 weken tijd, gevolgd door een mondeling examen en de cruise van een week. Het wordt stressvol, maar erg gaaf!

Link van NOS op 3: http://nos.nl/uitzending/4058-uitzending.html