Eindelijk!

Donderdag 8 januari, eindelijk was het zover! Na meer dan een jaar aan regelen en voorbereiden was ik op Schiphol om te beginnen aan mijn reis naar Spitsbergen. Ik was al een week aan het stuiteren en kon niet geloven dat het eindelijk zover was. Toen het moment aan was gekomen om afscheid te nemen, was het toch even spannend. Het is heel raar om dag te zeggen tegen je ouders en (schoon)zus om ze dan een half jaar niet meer te zien. Een douanebeambte zag dat ik erg zenuwachtig was en gaf me een extra kans om afscheid te nemen; "Nu mag je nog één keer zwaaien en huilen. Wel huilen hè!!"
De vlucht naar Oslo ging zonder problemen en daar aangekomen kwam ik al snel een Nederlander tegen die ook naar Spitsbergen ging. Nadat hij uitgebreid vertelde hoe het er was (hij had er afgelopen semester ook al gestudeerd) zochten we een zachte stoel bij de Starbucks om te slapen. Maar dat kwam er bij mij niet van. Ik was zo gespannen en was zo enthousiast geworden van de verhalen, dat ik de hele nacht wakker lag van de zenuwen.
Na 11 uur wakker liggen was het dan eindelijk tijd om op het vliegtuig te stappen. Nadat ik nog één keer naar de opkomende zon kon kijken, steeg het vliegtuig op, en draaide het richting het noorden, terwijl het prachtige Noorse landschap, geheuld in nevel en sneeuw onder me voorbij trok. Na ongeveer 1,5 uur begon het langzaam weer te schemeren totdat het uiteindelijk pikkedonker was. Spitsbergen was niet ver meer.
Het vliegtuig zette de landing in en het moment dat we de grond raakte sloeg mijn hart drie slagen over, ik was eindelijk in Spitsbergen!!!
Buiten was het vrij warm, +1 (terwijl het normaal gesproken rond de -15 is), maar er lag wel nog en pak sneeuw. Voor het vliegveld stond een bus die alle studenten naar de barakken bracht en daar stond een van mijn nieuwe huisgenoten ons op te wachten. Hij bracht mij en een andere nieuwe huisgenote naar onze barak. Voor de deur wees hij omhoog naar een hele vage, dansende sluimer. “Aurora borealis” zei hij nonchalant en ging naar binnen. Hoewel het nauwelijks te zien was en niks is vergeleken met wat je vaker ziet, was ik toch erg onder de indruk; ik had mijn eerste noorderlicht gezien!
Nadat we een korte rondleiding kregen door het huis, ben ik met een andere nieuwe student naar de universiteit gelopen om de papieren op te halen en boodschappen gaan doen. Holy shit wat is het hier duur!! De pakken Cup-a-Soup en instant noodles die mijn moeder me had toegestopt brak ik ’s avonds dan ook dankbaar aan.
Inmiddels heb ik mijn eerste nacht hier doorgebracht en ben ik een beetje bekomen van de eerste indrukken. Het is hier prachtig, mijn barak ligt een half uur lopen van het centrum af, in een dal omringt door steile wanden. De duisternis is erg raar maar ik heb het idee dat ik er wel redelijk aan wen, zolang ik maar op normale tijden ga slapen en opsta. Het is alleen wel jammer dat ik nog niet zoveel kan zien van de mooie omgeving, maar daar heb ik het komende half jaar nog genoeg tijd voor!