Eerste week: Zwemmen, schieten en overleven

Na mijn eerste weekend op Spitsbergen was het maandagochtend tijd om voor het eerst naar de uni te gaan. Het is weliswaar 40 minuten lopen, maar omdat het bergaf is, was het redelijk te doen. Daar aangekomen werd iedereen naar een grote collegezaal geleid en kregen we een welkom en introductie van alle afdelingen. Na de lunch begon de veiligheidscursus met een 6 uur durend college over alle gevaren en manieren waarop je jezelf wat kan aandoen (ik ga maar niet in detail treden om m’n moeder niet te bang te maken).
Toen we om half 7 eindelijk weer terug naar huis konden, stond er een verassing te wachten. Het noorderlicht danste helder aan de hemel. Zelfs in de stad onder een lantaarnpaal was het duidelijk te zien en adembenemend mooi. Ik ben dan ook snel naar boven gelopen, heb mijn camera en statief gepakt en ben weer naar buiten gerend om foto’s te maken. Ik wist dat het mooi was, maar dit had ik echt niet verwacht! Groene strepen bleven maar komen, dansend en afwisselend fel en weer vaag. Telkens als ik dacht dat het voorbij was, kwam er weer een nieuwe vlaag van achter de bergen. Maar na een tijdje was het toch echt voorbij en ging ik toch maar weer naar binnen.
De volgende ochtend begonnen de praktische trainingen en onze groep mocht beginnen met de meest gevreesde: zee-ijs. Eerst gaf een Noorse docent met een Einstein-achtig kapsel gaf ons uitleg over de vorming van zee-ijs en hoe je de zwakke plekken kunt herkennen en daarna kwam het onderdeel wat je moet doen als je door het ijs zakt. We kregen dikke pakken aan die je draagt als je op een sneeuwscooter rijd en werden in een soort rupsvoertuig geladen naar een gat in het ijs. Daar kregen we een korte herhaling van de instructie en sprongen we één voor één in het half bevroren water. De rij voor me werd steeds korter en korter en uiteindelijk was het mijn beurt. Ik haalde diep adem en stapte in het water en… het was eigenlijk zo erg nog niet. Ik zwom snel naar de overkant en het water stroomde langzaam mijn laarzen in. Holy shit wat was dat koud! Ik hees me snel uit het water en rende zo snel mogelijk met klotsende laarzen naar de snowcat om weer op te warmen.
Op de uni konden we ons weer snel omkleden en opwarmen, voordat we naar de gletsjerinstructie gingen om daar uitleg te krijgen over de gevaren op een gletsjer en hoe je iemand uit de spleten kunt redden. Buiten kregen we ook een praktische training en moesten we mensen uit een ‘spleet’ achter een container redden.
Woensdag middag was het tijd voor het onderdeel waar ik het meest naar uitkeek: schiettraining. Op de schietbaan kregen we eerst uitgebreid uitleg over hoe je een wapen moet hanteren, laden en legen en daarna gingen we naar buiten om te schieten. We kregen per tweetal ons eigen grendel-geweer en mochten in totaal 16 keer schieten, waarvan 2 keer alle 4 schoten binnen het doel moesten zijn. Het was best gaaf om zo’n geweer vast te houden en af te vuren. De klap en het kabaal zijn best overdonderend en dat maakt het een uitdaging om tegelijkertijd kalm te blijven en goed te schieten. Maar het ging me best goed af.
Donderdag en vrijdag kregen we nog training in EHBO, noodkampen en lawines en zaterdag was het tijd voor de grote praktische training en examen. Voor de training bleven we 6 uur lang buiten (gelukkig was het niet de voorspelde -21ºC, maar een comfortabele -18ºC) en moesten we poppen uit lawines redden, tenten opzetten en mensen uit ‘gletsjers’ redden, gevolgd door een demonstratie van de reddingshelikopter. Tegelijk met een test voor de vaardigheden die we afgelopen week hebben geleerd, was het ook een test of de kleren die ik heb gekocht me warm genoeg konden houden en ik bestand was tegen de kou. Gelukkig kan ik nu zeggen dat goed gelukt is! Alleen m’n wimpers waren een beetje bevroren.
Na de toets kregen we eten van de uni en was het tijd voor gezelligheid en een biertje, maar ik merkte dat ik half in slaap viel en haakte al vroeg af.
Vandaag kon ik eindelijk weer eens uitslapen en hoef ik helemaal niks te doen. Gelukkig maar, want de wind is sterker geworden en buiten is het niet heel comfortabel. Ik kijk wel weer uit naar morgen om te beginnen met de studie en mijn studiegenoten beter te leren kennen. Vanaf woensdagmiddag heb ik weekend, dus misschien is er ook de kans om de omgeving te verkennen.

(Voor foto’s van de afgelopen week (niet van mij) zie de UNIS facebookpagina en http://www.isbjoern.no/2015/JanSafty15/a.htm )