De zon!!

Sinds mijn vorige verslag is er niet heel veel gebeurd, maar is het hier wel een hoop veranderd. In de 3 weken nadat de nacht officieel was afgelopen is het hier al snel steeds lichter geworden. Dat begon eerst met een paar uur schemering per dag, maar dat werd al gauw echt daglicht dat al heel gauw steeds langer duurt. Het is heel apart, want plotseling zie je dingen die je eerst niet zag, zoals bergen aan de andere kant van het fjord en de verschillende kleuren van de huizen.
De vorig keer schreef ik al dat ik hoopte het volgende weekend de zon voor het eerst te zien sinds ik hier aankwam. We keken er met een aantal mensen al een tijdje naar uit, maar helaas stak het weer er een stokje voor. Een flinke storm met windstoten boven de 31 m/s (dat is windkracht 11, zie: https://www.youtube.com/watch?v=pM069GzPM94&feature=youtu.be ) sloot ons op in de barak. We besloten er maar het beste van te maken en wafels te bakken met bacon en maple syrup. Een combinatie die ik nog niet kende, maar al snel bleek dat dit een recept van de goden was en ik at tot ik niet meer kon.
Met meer licht wordt de kans op noorderlicht jammer genoeg steeds kleiner. In de afgelopen drie weken is het nog maar 1 keer goed te zien geweest, maar gelukkig was ik deze keer niet te lui om naar buiten te gaan en heb ik een paar mooie kiekjes kunnen schieten.
Het volgende weekend was het weer gelukkig een stuk beter en kon ik samen met een groepje andere biologen naar een bergtop hier in de buurt wandelen. Het was ijs- en ijskoud, -25ºC hier beneden in het dal met waarschijnlijk -30ºC op de top, wat met de wind erbij al snel voelt als -40ºC. Gelukkig hadden de meeste van ons erg goede kleren, maar een paar moesten vlak onder de top omdraaien omdat het echt te koud was. Later bleek dat 1 van hen licht bevroren vingers had. Ik ben met het overgebleven groepje naar de top gelopen en daar hadden we een schitterend uitzicht en: de zon!!!! Zonnebaden zat er echter niet in bij deze temperaturen, dus hebben we snel wat foto’s van elkaar geschoten en zijn we snel weer naar beneden gerend en gegleden, voordat onze vingers eraf vroren.
Met de studie gaat alles rustig z’n gangetje. Het is alleen wel veel zelfstudie en (zoals jullie waarschijnlijk wel weten) is zelfdiscipline niet m’n sterkste kant. Twee weken geleden hadden we de hele week colleges over zeezoogdieren, gegeven door een professor die er al jaren mee werkt en er gepassioneerd over kon vertellen, wat het allemaal erg interessant maakte.
Afgelopen maandag kregen we een interessante opdracht: We moesten dinsdag een rollenspel houden, waarin we een conventie over olieboringen in Groenland moesten nabootsen. Ikzelf zat bij de afgevaardigden van de olieconcerns en de andere groepen waren de Groenlandse regering, een council van Inuit, een platform voor jagers en vissers, de Groene Energie Alliantie en Greenpeace. De opdracht aan ons: Overtuig en onderhandel met deze groepen om een 2/3 meerderheid vóór olieboringen voor de westkust van Groenland te laten stemmen. Onze groep dook gelijk achter de computer en ik nam alle geruststellende woorden van Shell over hun ‘extreme veiligheid’ in me op, om ze de volgende dag zo overtuigend mogelijk te zijn.
De conferentie ging vrij goed, het was erg interessant maar ook vermoeiend om continu in je rol te blijven en met iedereen te lobbyen en proberen ze te overtuigen van je doel. De ‘activisten’ van Greenpeace hadden zich als ijsberen verkleed en verzette zich samen met de vissers tegen de plannen, maar gelukkig konden we uiteindelijk de rest overtuigen en kregen we een 2/3 meerderheid voor onze boorplannen!
Dit weekend had ik samen met wat huisgenoten een geweer, maar jammer genoeg waren ze gisteren te lui om eropuit te gaan, dus besloot ik in m’n eentje een stukje de gletsjer op te gaan om foto’s te maken. Jammer genoeg was het licht weg tegen de tijd dat ik er aan kwam, maar met de hulp van een nieuwe photoshop functie is er toch nog wat moois uitgekomen. Op de foto hieronder kun je zien wat er allemaal aan/mee moet als je er even voor een half uur op uit gaat. Als je hier buiten het dorp gaat, doe je dat niet zomaar even, je hebt een geweer en lichtpistool nodig om ijsberen af te schrikken en eventueel neer te schieten, en je moet je erg dik inpakken om het niet te koud te krijgen als je stil staat. Het duurt vaak dan ook minstens 10 minuten voordat ik ook echt klaar ben om naar buiten te gaan.
Ik heb erg veel zin in de volgende week, want vrijdag komen mijn vader en Merel op bezoek. Het wordt een drukke, maar vooral leuke en gezellige week met hondensleeën, sneeuwscooters, ijsgrotten en een bergwandeling. Ook komt op zondag de zon voor het eerst dit jaar op in Longyearbyen, iets dat elk jaar gepaard gaat met een festival(letje) en een hoop vreugde, aangezien het een hoop energie geeft. Het gaat dan ook niet lang meer duren voor de zonsverduistering komt.
Op 20 maart is er een zonsverduistering die in heel Europa deels te zien is, maar op één plek is het een totale verduistering: Spitsbergen. Het wordt spannend, aangezien er ongeveer tienduizend toeristen worden verwacht, die niet allemaal onderdak kunnen vinden (de stad zelf heeft maar tweeduizend inwoners). Zelf ben ik dan op een excursie om het effect van de verduistering op algen te onderzoeken, maar ik ga er zeker van genieten.